Korfu
Menu
Korfu, starożytna Kerkyra (gr. Κέρκυρα Kérkira, łac. Cercyra; wł. Corfu) – górzysta wyspa w Grecji, w północnej części Morza Jońskiego u wybrzeży Albanii.
Łącznie z kilkoma pobliskimi wysepkami tworzy gminę Korfu, w jednostce regionalnej Korfu, w regionie Wyspy Jońskie, w administracji zdecentralizowanej Peloponez, Grecja Zachodnia i Wyspy Jońskie. Stolicą wyspy jest miasto Korfu (zwane też Kerkirą).
Wyspa Kerkyra skolonizowana została przez Korynt w połowie VIII wieku p.n.e. Greckie kolonie zazwyczaj utrzymywały zażyłe więzi ze swymi metropoliami, jednak dążącą do niepodległości Kerkyrę łączyły z Koryntem wrogie stosunki. Koryncki tyran Periander zmusił Kerkyrę do uległości (koniec VII wieku p.n.e.), ale wkrótce odzyskała ona niezależność.
Ok. 575 r. p.n.e. w Kerkyrze powstała świątynia Artemidy, „najstarszy zachowany przykład rozwiniętego porządku doryckiego, z kamiennymi kolumnami, belkowaniem i wystrojem rzeźbiarskim”.
Na początku V wieku p.n.e. sycylijski tyran Hippokrates próbował podporządkować sobie Syrakuzy, czemu zapobiegła wspólna interwencja Koryntu i Kerkyry.
Podczas wyprawy Kserksesa (480–479 p.n.e.) Korkyra zachowała neutralność, co w praktyce oznaczało opowiedzenie się po stronie perskiej.
W 435 r. p.n.e. nastąpiła eskalacja konfliktu z Koryntem. Przyczyną był spór o kontrolę nad miastem Epidamnos, założonym wspólnie przez osadników z obu polis (drugą wspólną kolonią Kerkyry i Koryntu była Apollonia Iliryjska). Rywalizacja pomiędzy Kerkyrą (wspieraną przez Ateny) a Koryntem (sojusznikiem Sparty) była jednym z wydarzeń bezpośrednio poprzedzających wybuch II wojny peloponeskiej.
W wyniku pokoju zawartego po I wojnie iliryjskiej (229–228 p.n.e.) Kerkyra znalazła się pod panowaniem rzymskim
W kolejnych wiekach wyspa znajdowała się w składzie rzymskiego cesarstwa, Bizancjum i pod władzą Wenecji. Po rozwiązaniu Republiki Weneckiej przez Napoleona w latach 1800–1807 była częścią Heptanezu, czyli Republiki Siedmiu Wysp – państwa zależnego od Rosji i Turcji. Ustalenia pokoju w Tylży przekazały Korfu wraz z pozostałymi wyspami Francji. Po Kongresie wiedeńskim wyspa znalazła się pod rządami angielskimi trwającymi do 1864 roku. Ostatecznie stała się częścią niepodległej Grecji.
Mniej więcej od połowy XIX wieku Korfu stało się popularnym miejscem wypoczynkowym dla zamożnych Europejczyków – przede wszystkim Austriaków, Francuzów i Włochów.
Korfu to najdalej wysunięta na północ wyspa z Wysp Jońskich, położona między „obcasem włoskiego buta” a zachodnim wybrzeżem Grecji i Albanii (w północnej części odległej zaledwie o 2,5 km). Wyspa o długości linii brzegowej 217 km ma powierzchnię 592 km², długość jej wynosi 62 km, przeciętna szerokość nie przekracza 9,5 km. Zamieszkuje ją ok. 110 tys. mieszkańców (z czego ok. 35 tys. w mieście Korfu).
Północna część wyspy jest górzysta z masywami Gyros i Oros; najwyższy szczyt to Pantokrator (906 m n.p.m.); inne to Stavroskadi (849 m) i Vigles (782 m). Dla części środkowej (tzw. Mesi) typowe są wysokie wzgórza (do ok. 500 m n.p.m.) z niewielkimi kotlinami; równinna jest tylko część południowa (Lefkimi) o charakterze rolniczym.
Od strony wschodniej z wyspą sąsiaduje połączona groblą (pomostem) wysepka z klasztorem Matki Bożej Vlacherna z XVII wieku, oraz nieco odleglejsza, porośnięta piniami i cyprysami Pontikonisi (dosł. „Wyspa Myszy”), stanowiąca inspirację artystów (m.in. A. Böcklina).
Na północy i północnym zachodzie najbliższe otoczenie Korfu stanowi grupa 12 wysepek określanych zbiorczo jako Diapontia, w większości niezamieszkałych. Są to: Diakopo, Diaplo, Karavi, Kastrino, Lipso (Varka), Ostrako, Plaka (Ankyra), Plateia, Trachia oraz (zamieszkałe) Otoni, Ereikusa i Matraki.
